29/09/08

Socialistas


A semana pasada o compañeiro Jota e mais eu tivemos un interesante debate cunha pombiña a raíz de varios comentarios deste blogue. Entre as cousas que lle parecían esaxeradas á citada pombiña estaba a miña afirmación de que os verdadeiros socialistas galegos están no BNG. O texto “os socialistas galegos somos nós” encabezaba o libro de Xosé Manuel Beiras Por unha Galiza liberada, obra publicada en 1982 e que, con engádegas, vén de ser reeditada neste ano. Beiras podía dicir con autoridade que eles eran os verdadeiros socialistas galegos, pois durante moito tempo foi o secretario xeral do Partido Socialista Galego (PSG), organización fundada en 1963 (por favor, non confundir con PSdeG, risa dáme). O PSG foi unha das organización que protagonizaron a resistencia ao franquismo en Galiza, desde o campo socialdemócrata. En realidade, non era a primeira vez que se tentaba fundar un movemento socialista nidiamente galego. Durante a II República, Xoán Xesús González creou a Unión Socialista Galega, grupo que se separou do PSOE perante a oposición deste partido ao Estatuto galego (como vedes a cousa xa vén de lonxe). Até os anos da Transición o PSOE non reaparece en Galiza, e faino grazas fundamentalmente ao apoio económico externo. Como noutras nacionalidades do Estado, o PSOE tentou fagocitar a organizacións socialistas autóctonas. No entanto, co PSG non o conseguiu, agás cunha serie de militantes que lle proporcionaron ao PSOE uns cadros que non tiña en Galiza. Foi por esta época cando os PSOE tentou apropiarse das siglas PSG, pero os tribunais, xaora, déronlle a razón ao partido fundado en 1963 e por iso tiveron que se conformar coas siglas PSdeG. Como vedes, todo ten explicación na historia. En base a todo o explidado, e tamén á práctica política posterior, eu dicía que os socialistas galegos somos nós. Por suposto, o espírito do PSG segue vivo hoxe no BNG, sobre todo entre os que nos consideramos herdeiros dos pexegos, como eran coñecidos os militantes do PSG.

Post scriptum: Evidentemente, se os socialistas galegos somos nós; os socialistas do Valadouro tamén somos nós. Ou non, compañeiros?

18/09/08

Ramón Suárez Picallo


Dicir que os galegos andan ciscados polo mundo enteiro supón caer unha obviedade. Emporiso, non é o mesmo ter que emigrar, que ter que exiliarse. No persoeiro do que vos quero falar hoxe conflúen ambas circunstancias. Ramón Suárez Picallo naceu en Sada en 1894. Moi novo emigrou á Arxentina, onde desenvolvería un importante labor político e cultural; do que podemos salientar as súas colaboracións na revista Céltiga, facho do galeguismo en Bos Aires. Coa proclamación da Segunda República en 1931, Suárez Picallo regresou a Galiza, sendo elixido deputado pola ORGA nas eleccións a cortes constituíntes. En decembro de 1931 participou na fundación do Partido Galeguista, ao cal representaría desde entón nas Cortes. En 1933 perdeu a súa acta de deputado, aproveitando daquela o tempo para rematar os seus estudos de Dereito. En febreiro de 1936 Suárez Picallo foi outra vez elixido deputado nas candidaturas da Fronte Popular. En xuño deste mesmo ano participou activamente na campaña do plebiscito do Estatuto de autonomía de Galiza. A guerra e a represión condenaron ao noso protagonista ao exilio. No entanto, quen non puido fuxir foi o seu irmán, Xohán Antón, que morreu asasinado polos fascistas. Suárez Picallo, no exilio, viviu entre Santiago de Chile e Bos Aires, colaborando adoito na prensa destes países e nos órganos de expresión das colonias galegas. Sempre con Galiza no corazón e no pensamento, como todos os desterrados galegos. Faleceu en Bos Aires en 1964.

Ramón Suárez Picallo tiña o desexo de ser enterrado no cemiterio do Fiunchedo, en Sada, a carón de seus pais. Ese anceio non se puido cumprir, pois até o momento os seus restos descansaron no panteón do Centro Galego en Bos Aires. E digo até o momento, porque o vindeiro 14 de outubro os restos de Ramón Suárez Picallo regresan a Galiza, volven á súa querida Sada. É un acto promovido polo Concello de Sada (agora que por fin ten alcalde) e a Vicepresidencia da Xunta. Isto só é un detalle, apenas unha desculpa para tributarlle a nosa homenaxe. Porque Suárez Picallo, e o resto dos galeguistas exiliados, nunca deixaron Galiza realmente. Permanecían nela, pois estaba decote no seu pensamento. En calquera caso, benvido compañeiro Suárez Picallo.

05/09/08

Memorial do Valadouro


Segundo a lenda O Valadouro foi un mar, así está reflectido no seu escudo. Houbo un tempo en que as terras baixas do noso val estaban asolagadas. Hoxe, malia que ese mar xa non existe, o vaivén das ondas aínda caracteriza aos habitantes do vello val. Como poderiamos explicar se non certas actuacións da clase política local? A lóxica política ten no Valadouro o mesmo éxito ca un vendedor de xelados na Antártida. Aló polo ano 1983, o candidato do PSOE foi elixido alcalde na sesión de investidura grazas ao apoio de Alianza Popular, e iso que só tiña dous concelleiros de once. Normal? Si no Valadouro. Os xefes locais de AP querían librarse do alcalde da UCD. Catro anos despois, O Valadouro tivo a dubidosa honra de ser o único concello galego no que houbo que repetir as eleccións municipais. Quen sementa, tarde ou cedo, acaba por recoller. Tras a repetición, aquel vello alcalde da UCD (agora en Coalición Galega) regaloulle a alcaldía a AP, as antigas diferenzas semellaban esquecidas. Hoxe parece estar moi arrepentido daquela decisión. Tarde piaches, amigo! Para que falar do que ocorre na actualidade! O alcalde que chegou en 1988 subscribiu (parece ser, ninguén o sabe seguro) un pacto cunha concelleira independente para ter maioría absoluta, pois era o único xeito no que sabía gobernar, maioría que perdeu despois cando lle marchou unha concelleira do seu propio partido, que ademais é irmá do antigo alcalde de UCD. A degradación política á que chegamos levou a que o PSOE pretendera aprobar uns orzamentos desde a oposición, cando sabía perfectamente que esa tarefa era responsabilidade do grupo de goberno. Uns orzamentos que, por certo, pactou coa concelleira transfuga antes mencionada. E os orzamentos aprobáronse. O alcalde e o PSOE venderon a vaca cada un ao seu xeito, pero ambos aprobaron unhas contas que insisten nos vellos vicios: non coutan os gastos correntes e de persoal, non hai pulo das inversións. En fin, no Valadouro funciona unha coalición de facto entre o PSOE e o PP, pulpada incluída.

Post scriptum: mentres tanto, o cabeza visíbel do PSOE en Moucide pon o carro diante dos bois. Convoca unha reunión para vender unha subvención da Consellaría de Medio Ambiente que nin sequera está aínda solicitada. Polo menos podería agardar a que se discuta a moción do seu partido no vindeiro pleno. En fin, pensaría que Touriño ía adiantar as eleccións e, claro, había que pasar a pucha. Cousas veredes. Non os precipitemos, un pouquiño de auga da Fonte dos Mes, acabada de restaurar, é o mellor para recuperarse. Ou non, señores do PSOE?