Sempre admirei dos anarquistas a súa
preocupación pola educación. Nos militantes libertarios houbo sempre unha
intensa inquedanza pedagóxica, froito da cal serían as innumerábeis
conferencias pronunciadas e as bibliotecas que adornaban as súas sedes. Por
suposto, velaí está o fito da escola racionalista, verdadeiro facho do
movemento anarquista ibérico, que tivo en persoeiros como Francecs Ferrer i
Guàrdia (1859-1909) a un dos seus principais valedores. Por iso me gustan as
historias persoais dos anarquistas. Xa que logo, traio hoxe á memoria a figura
do anarquista galego Antonio Loredo, de quen a editorial-libraría LaMalatesta
vén de publicar unha antoloxía dos seus traballos baixo o significativo título
de Mis palabras son mi vida.
Antonio Loredo Martínez naceu en Vigo en
1879. Marchou de neno na compaña de seus pais á Arxentina, país onde abrazaría
a causa libertaria. En Bos Aires pertenceu ao gremio dos perruqueiros. O seu
labor como propagandista anarquista –en medios como o xornal La Protesta− valeulle ser deportado a
Montevideo o 20 de xuño de 1905. Deste xeito, entre 1906 e 1908 residiu na
capital Oriental. No Uruguai editou, en colaboración con Manuel Troitiño,
a revista La Acción Obrera. Foi tamén iniciador dunha "Escola
Moderna". Loredo Martínez retornou a Bos Aires, mais axiña sería de novo
deportado. Así, en febreiro de 1909 foi expulsado da Arxentina, desta volta con
destino a España.
Asentouse en Barcelona, onde se uniu ao grupo ácrata "4 de mayo", grupo que desde 1906 viña publicando na cidade
Condal o periódico Tierra y Libertad.
A este medio pertencen a maioría das colaboracións xornalísticas recollidas na
antoloxía Mis palabras son mi vida,
que publica tamén algún artigo do noso protagonista en Solidaridad Obrera, outro gran periódico anarquista. Fiel ao seu
ideal, Antonio Loredo sempre defendeu a pureza do anarquismo, oposto a calquera
forma de participación política. Nos artigos recollidos en Mis palabras son mi vida critica con forza o socialismo reformista,
que acreditaba no parlamentarismo como forma de acadar reformas paulatinas.
Así, en xaneiro de 1911 escribía: «…nosotros, antieleccionistas en principio,
teníamos razón de proclamar que el sindicalismo, por razones de la propia
coherencia doctrinal debía, no sólo descartar de sus medios de lucha la táctica
parlamentaria, sino que debe luchar de frente a la acción estatal…» (p. 147).
Loredo tamén participou no Comité de
folga durante a Semana Tráxica (1909), participación que o levou a ser detido e
a pasar por varias cárceres. Tras ser liberado, a comezos de 1910, fomentou
xunto con outros líderes anarquistas varios mitins a prol da escola
racionalista. Todo este labor propagandístico colmou a paciencia das
autoridades españolas, as cales o detiveron e o conduciron a un barco que o
devolveu de novo a América. Desde o vapor que o levou ao desterro Loredo tivo
tempo de escribir aos seus compañeiros de Tierra
y Libertad e, entre outras cousas, afirmaba: «Voy hacia el destierro,
contento, a continuar la tarea revolucionaria y redentora, y voy conforme,
porque con la actitud del gobierno español se demuestra la inutilidad de todas
las leyes y del principio de autoridad en que se basan las instituciones
sociales de hoy» (Mis palabras son mi
vida, p. 126).
Pouco duraría desta volta a emigración
de Loredo. Tras unha breve estancia en Montevideo foi enviado a Bos Aires. En
setembro de 1910 sería expulsado de Arxentina, regresando outra vez a España.
Loredo marchou a París para fuxir da presión á que era sometido en Barcelona,
aínda así a finais de 1910 atopámolo de novo na cidade Condal vivindo da súa
profesión. Ora ben, en agosto de 1911 foi detido e conducido a outro barco, de
novo con destino a América. Con razón afirma Francisco Madrid Santos,
compilador do libro que reseñamos, que Antonio Loredo foi o anarquista que máis
veces cruzou o charco… por conta do Estado.
Por volta de finais de 1913 Loredo
conseguiu retornar a España, continuando co seu incesante labor. En 1913-1914
formou parte da CNT catalá. En 1915 participou no Congreso Internacional da Paz
celebrado en Ferrol, en representación do xornal barcelonés Solidaridad Obrera. Participou nunha
serie de mitins en Betanzos, Pontedeume, Santiago e A Coruña. En Elda
(Alacante) fundou o xornal anarquista Guerra
Social. Faleceu en Logroño no ano 1916 vítima da tuberculose. Del dinos
Francisco Madrid Santos na introdución de Mis
palabras son mi vida: «Se le persiguió durante toda su vida, a pesar de que
nunca usó la violencia. Sus únicas armas fueron el verbo y la pluma, pero eso
sí, empleó ambas con una gran habilidad y eso, por lo visto, hace mucho daño»
(p. 23). Efectivamente, iso facía moito dano en 1916 e segue a facelo na
actualidade. En 1909 Francecs Ferrer i Guàrdia, o gran impulsor da Escola
Moderna, foi procesado e posteriormente executado por un Estado que só sabía
responder con violencia a quen lle pedía pan, traballo e educación. E nesas
seguimos.
Mis palabras son mi vida. Antología de Antonio Loredo Martínez
Introdución,
selección e notas de Francisco Madrid Santos
LaMalatesta
Editorial: Madrid, 2013, 194 páxinas
Ningún comentario:
Publicar un comentario