Tentar perseguir no pasado as andainas dalgúns persoeiros non é tarefa doada e, ás veces, convértese nun traballo ingrato. No
ano 2016 publiquei un artigo na revista Lvcencia
(número 52) sobre a vida de Joaquín Díaz Villar, rico cubano natural do Valadouro. Hoxe vai unha de confesións. Making-of, se nos poñemos estupendos.
Sobre este personaxe coñecía varios datos da súa
biografía laboral e empresarial. Logo de cincuenta anos traballando nos
almacéns “El Encanto” da Habana, a empresa tributoulle unha homenaxe, que tivo
lugar nos xardíns La Tropical en 1955. Sabía o ano, mais non o mes nin o día. A
miña intención era procurar novas desa homenaxe no principal xornal da Cuba do
momento: Diario de la Marina. Como
non sabía a data exacta, comecei as pescudas a partir do 1 de xuño en adiante.
Logo de mirar todos os xornais até o 31 de decembro non atopei nada. Daquela,
tiven que trocar a ollada, a partir do 1 de xuño, pero para atrás. Atopeino no
primeiro que mirei. A nova aparecía no Diario
de la Marina do 31 de maio de 1955, pois incluía unha crónica da festa de
homenaxe celebrada o 29 de maio de 1955. Por outra parte, o mesmo día 29 de
maio tamén foi entrevistado por Diario de
la Marina. Comprendedes por que dicía o de traballo ingrato? En fin, na
entrevista que lle facían a Díaz Villar puiden atopar moitos datos que non tiña
das súas experiencias laborais. Sorprendeume moito unha das súas frases: “No
quise dar un viaje tan largo para tan poca aventura”. Gustoume e titulei así o
artigo que vía a luz en Lvcensia por volta do mes de maio de 2016. Como podedes ver na imaxe que acompaña e estas liñas.
Mais, sen dúbida, o momento máis emocionante da
investigación foi cando puiden falar con Marifeli Pérez-Stable, neta de Joaquín
Díaz Villar, hoxe residente en Miami e profesora de socioloxía da Florida
International University. Non esquecerei a conversa con ela, o 13 de xullo de
2015. Contoume emocionada a visita que fixo a Vilacampa co seu avó en 1970. De
como Díaz Villar lle falaba en galego e das obras que fixo na súa parroquia. Porque os galegos, por moito que medren ou estean lonxe, sempre serán da súa
parroquia, sen por iso deixar de ser outras moitas cousas. Por ela souben do falecemento de Díaz Villar en Miami en 1974, curiosamente o
mesmo ano que nacín eu. Ao rematar non puiden deixar de sentir certo orgullo valadourense
ao pensar que aínda hoxe en Cuba e en Miami permanece parte da historia do
Valadouro, a nosa historia e a dos nosos emigrantes que nunca esqueceron a súa
terra. Memoria eterna para eles.
Traballo ingrato si, mais tamén emocionante e con moitas satisfaccións. Deica outra.
Artigo na revista Lvcensia (nº 52) aquí.
Artigo na Mariña-El Progreso aquí.
Ningún comentario:
Publicar un comentario