Ramón Suárez Picallo

Dicir que os galegos andan ciscados polo mundo enteiro supón caer unha obviedade. Emporiso, non é o mesmo ter que emigrar, que ter que exiliarse. No persoeiro do que vos quero falar hoxe conflúen ambas circunstancias. Ramón Suárez Picallo naceu en Sada en 1894. Moi novo emigrou á Arxentina, onde desenvolvería un importante labor político e cultural; do que podemos salientar as súas colaboracións na revista Céltiga, facho do galeguismo en Bos Aires. Coa proclamación da Segunda República en 1931, Suárez Picallo regresou a Galiza, sendo elixido deputado pola ORGA nas eleccións a cortes constituíntes. En decembro de 1931 participou na fundación do Partido Galeguista, ao cal representaría desde entón nas Cortes. En 1933 perdeu a súa acta de deputado, aproveitando daquela o tempo para rematar os seus estudos de Dereito. En febreiro de 1936 Suárez Picallo foi outra vez elixido deputado nas candidaturas da Fronte Popular. En xuño deste mesmo ano participou activamente na campaña do plebiscito do Estatuto de autonomía de Galiza. A guerra e a represión condenaron ao noso protagonista ao exilio. No entanto, quen non puido fuxir foi o seu irmán, Xohán Antón, que morreu asasinado polos fascistas. Suárez Picallo, no exilio, viviu entre Santiago de Chile e Bos Aires, colaborando adoito na prensa destes países e nos órganos de expresión das colonias galegas. Sempre con Galiza no corazón e no pensamento, como todos os desterrados galegos. Faleceu en Bos Aires en 1964.

Ramón Suárez Picallo tiña o desexo de ser enterrado no cemiterio do Fiunchedo, en Sada, a carón de seus pais. Ese anceio non se puido cumprir, pois até o momento os seus restos descansaron no panteón do Centro Galego en Bos Aires. E digo até o momento, porque o vindeiro 14 de outubro os restos de Ramón Suárez Picallo regresan a Galiza, volven á súa querida Sada. É un acto promovido polo Concello de Sada (agora que por fin ten alcalde) e a Vicepresidencia da Xunta. Isto só é un detalle, apenas unha desculpa para tributarlle a nosa homenaxe. Porque Suárez Picallo, e o resto dos galeguistas exiliados, nunca deixaron Galiza realmente. Permanecían nela, pois estaba decote no seu pensamento. En calquera caso, benvido compañeiro Suárez Picallo.

Memorial do Valadouro

Segundo a lenda O Valadouro foi un mar, así está reflectido no seu escudo. Houbo un tempo en que as terras baixas do noso val estaban asolagadas. Hoxe, malia que ese mar xa non existe, o vaivén das ondas aínda caracteriza aos habitantes do vello val. Como poderiamos explicar se non certas actuacións da clase política local? A lóxica política ten no Valadouro o mesmo éxito ca un vendedor de xelados na Antártida. Aló polo ano 1983, o candidato do PSOE foi elixido alcalde na sesión de investidura grazas ao apoio de Alianza Popular, e iso que só tiña dous concelleiros de once. Normal? Si no Valadouro. Os xefes locais de AP querían librarse do alcalde da UCD. Catro anos despois, O Valadouro tivo a dubidosa honra de ser o único concello galego no que houbo que repetir as eleccións municipais. Quen sementa, tarde ou cedo, acaba por recoller. Tras a repetición, aquel vello alcalde da UCD (agora en Coalición Galega) regaloulle a alcaldía a AP, as antigas diferenzas semellaban esquecidas. Hoxe parece estar moi arrepentido daquela decisión. Tarde piaches, amigo! Para que falar do que ocorre na actualidade! O alcalde que chegou en 1988 subscribiu (parece ser, ninguén o sabe seguro) un pacto cunha concelleira independente para ter maioría absoluta, pois era o único xeito no que sabía gobernar, maioría que perdeu despois cando lle marchou unha concelleira do seu propio partido, que ademais é irmá do antigo alcalde de UCD. A degradación política á que chegamos levou a que o PSOE pretendera aprobar uns orzamentos desde a oposición, cando sabía perfectamente que esa tarefa era responsabilidade do grupo de goberno. Uns orzamentos que, por certo, pactou coa concelleira transfuga antes mencionada. E os orzamentos aprobáronse. O alcalde e o PSOE venderon a vaca cada un ao seu xeito, pero ambos aprobaron unhas contas que insisten nos vellos vicios: non coutan os gastos correntes e de persoal, non hai pulo das inversións. En fin, no Valadouro funciona unha coalición de facto entre o PSOE e o PP, pulpada incluída.

Post scriptum: mentres tanto, o cabeza visíbel do PSOE en Moucide pon o carro diante dos bois. Convoca unha reunión para vender unha subvención da Consellaría de Medio Ambiente que nin sequera está aínda solicitada. Polo menos podería agardar a que se discuta a moción do seu partido no vindeiro pleno. En fin, pensaría que Touriño ía adiantar as eleccións e, claro, había que pasar a pucha. Cousas veredes. Non os precipitemos, un pouquiño de auga da Fonte dos Mes, acabada de restaurar, é o mellor para recuperarse. Ou non, señores do PSOE?

Deica setembro

En fin, 31 de xullo, por fin chegou, non sabedes as ganas que tiña de marchar de vacacións. Volverei en setembro para seguir desfacendo os cadullos. Como este Día da Patria estivo pasado por auga (pillei unha molladura!), recupero unha fotografia do ano 2006 na que estamos todos moi contentos xunto a Anxo Quintana. A ver se con isto nos motivamos que queda moito traballo por diante. Eu son da opinión de que as cousas, se se fan con ilusión, saen mellor. E ilusión é precisamente o que non os falta aos nacionalistas. Así que adiante, sabedes que somos os que cremos neste País.

Voto emigrante

A semana pasada o Parlamento galego aprobou a reforma do voto emigrante, con vistas a que na emigración se vote en urna, como facemos o resto dos galegos. A proposta foi aprobada por unanimidade, tendo agora que ser refrendada polas Cortes do Estado. Sería boa cousa que a reforma puidese estar preparada para as vindeiras eleccións autonómicas. Tempo hai dabondo, o que non hai son moitas ganas por parte do PSOE, que pretende beneficiarse da fraude que supón actualmente o voto emigrante. A respecto desta cuestión, eu pensó que deberiamos diferenciar entre nacionalidade e cidadanía. Pódese favorecer que a nacionalidade chegue aos netos dos emigrantes, espallando deste xeito todos os beneficios sociais e administrativos. Pero, ao meu entender, outra cousa é a cidadanía, a capacidade de decidir sobre os asuntos públicos, o dereito a votar en definitiva. É razoábel que unha persoa que nunca estivo en Galiza poida decidir o seu Goberno? E digo máis, pódese entender que os netos dos emigrantes poidan votar nunhas eleccións municipais? Así, resumindo, espallar a nacionalidade non ten porque significar que persoas que viven sen contacto coa realidade galega teñan dereito a decidir. É moito máis lóxico que un inmigrante marroquino, colombiano ou romanés legalmente empadroado, que vive, traballa e cotiza en Galiza poida votar, que que un arxentino poida facelo tan só porque tivo un avó galego. En definitiva, precisamos un debate sereno sobre este tema.

Día da Patria

Cremos no noso País, velaquí o lema do BNG para o Día da Patria deste ano. Non pode ser máis acaído. Acreditamos nas nosas posibilidades como pobo. Avogamos por unha Galiza dona de si mesma, de todos os seus recursos e de todas as súas potencialidades. Non os imos deixar vencer polos mentireiros, polos mediocres e polos que non saben convivir co seu auto-odio. Mais, sobre todo, confiamos na capacidade da nosa xente, desas persoas que se senten orgullosas de ser o que son: galegos, nin máis que ninguén, pero tampouco menos. Hai moito talento neste País. Seguiremos a traballar pola normalización do galego, da nosa lingua nacional, da lingua propia de Galiza. Porque non renunciaremos ao idioma herdado dos nosos devandeiros, como tampouco temos que renunciar a outro idioma que nos permite comunicarnos con outras nacións do Estado e cos pobos latinoamericanos.

Dentro dos actos organizados polo BNG co gallo deste 25 de Xullo, os nacionalistas do Valadouro e Alfoz xuntámonos o pasado sábado nun xantar. Antes da comida interviron o compañeiro Iván Marrube, o noso voceiro no concello de Alfoz; Manuel Parga, compañeiro de Burela e deputado no Parlamento galego; finalmente, falou Francisco Rodríguez, até hai pouco deputado no Congreso dos Deputados. Por certo, o xantar desenvolveuse no Hotel Vila do Val, acabado de inaugurar. Os nacionalistas do Valadouro e de Alfoz declaramos o noso compromiso con Galiza. A nosa angueira de seguir traballando polo desenvolvemento dos nosos concellos e polo benestar da nosa xente. En definitiva, un Día da Patria máis, os nacionalistas confirmamos a nosa intención de seguir traballando pola construción nacional de Galiza, sempre en democracia, liberdade e pluralismo. Viva Galiza Ceibe!

Vaia facha!

Por esta época do ano meu pai ten un problema: os corvos cómenlle as ameixas. Tentou de todo. Taravelas de metal para espantar os corvos con ruído. Papeis de cores brillantes. Roubarlle CD’s a seu fillo para poñelos na ameixeira (reflexan moito co sol). De todo, e aínda así os corvos seguen comendo nas ameixas. E eu tamén, non vaiades pensar! Pero estes días creo que dei coa solución. Cando observei a foto que acompaña a este comentario vin a luz e levei un susto dos grandes. Despois de recuperarme, pensei: se facemos copias ampliadas deste espantallo os corvos han fuxir, logo de viraren brancos como a neve. Pódese ter menos sentido do ridículo? Non ten espellos na casa? En realidade, a facha (nunca mellor dito) que leva é todo un exemplo da política que representa. Persoas mediocres que nunca chegaron a nada e cunhas ganas inmensas de facerse notar. Pero moito olliño, que na historia de España hai bastantes precedentes deste tipo. Así que alerta, porque o noso autogoberno, a nosa cultura e a nosa lingua están en perigo por persoas que teñen un gusto pésimo, pero que, desgraciadamente, contan cunha base social. Non han pasar!

Contiño

Era unha vez un grupo de de intelectuais madrileños, vencellados a certo partido neocentralista, que asinaron un manifesto a prol do que denominaron lengua común. Si, xa sabedes, aquel partido creado por unha resentida que descubriu que os nacionalistas eran moi malos o día en que o lehendakari Ardanza deixou de asinar a súa nómina. Pensaban aquelas mentes privilexiadas que o idioma castelán corría serios riscos nas administracións públicas periféricas. Seguramente ningún deles chamara nunca á Xunta. De facelo poderían comprobar que tiñan máis dun oitenta por cento de posibilidades de que os atenderan en castelán. Que máis bilingüismo querían? Impresos en galego cubertos en castelán. E iso por non falar das deputacións e moitos concellos, que funcionaban maioritariamente en castelán. En que lingua estaban os Boletíns oficiais provinciais? Pero a aquelas mentes prodixiosas tamén lles preocupaba que os pais galegos non puideran escolarizar os seus fillos en castelán, e non sería máis ben ao contrario? E non sabían que a Lei de Normalización Lingüística e outros decretos deste tama eran amplamente incumpridos? A situación do castelán naquela Galiza de comezos do século XXI era verdedeiramente crítica. De todos os diarios editados no país só un era integramente en galego; e iso sen contar, faltaría máis, os editados na capital do Imperio. Cantas canles de televisión podiamos ver en galego e cantas en castelán? Ir ao cine? Case ninguén podía lembrar a última película que viran en galego ou dobrada ao galego. E despois de todo isto eu pregúntome: sería mentes bilingües ou mentes viles? Como no seu día indicou Castelao: sodes uns imperialistas fracasados.